Η ιστορία της Ρεφλεξολογίας
Οι ρίζες της Ρεφλεξολογίας ξεκινούν τουλάχιστον 5.000 χρόνια π.Χ., όταν οι Κινέζοι εξασκούσαν μια μορφή πιεσοθεραπείας με τα χέρια σε διάφορα μέρη του σώματος και στα πέλματα.
Από το 2.330 π.Χ. στην Ανκμαχόρ στη Σαχάρα, βρέθηκε πάπυρος σε τάφο ιατρών όπου εμφανίζεται η εφαρμογή Ρεφλεξολογίας από θεραπευτή. Φαίνεται δηλαδή να κρατά και να τρίβει ο θεραπευτής τα πέλματα και τα χέρια του ασθενούς μ' ένα συγκεκριμένο "ρεφλεξολογικό" τρόπο. Το 2.000 π.Χ. περίπου, ο αυτοκράτωρ της Κίνας Χουάνκτι Νέοι γράφει για την Ρεφλεξολογία σε βιβλίο του. Το 3.000 π.Χ. στην Αίγυπτο, στην Αραβία και στην Ινδία, έχουμε κάποια ντοκουμέντα από τάφους, σε τοιχογραφίες, με μάλαξη με συγκεκριμένο τρόπο στα πέλματα.
Στην Ευρώπη τώρα, από το 400 μ.Χ. μέχρι το 1.400 μ.Χ, κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, έχουμε μια περίοδο σκοταδισμού, με αποτέλεσμα την καταστροφή και την απόκρυψη στοιχείων γενικά, για όλες τις ειδικότητες.
Οι πειρατές φορούσαν σκουλαρίκια σε ορισμένα σημεία αντανακλαστικά του αυτιού, για να βρίσκονται σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Επίσης και τα δακτυλίδια που φορούσαν είχαν σκοπό το να πιέζουν συγκεκριμένα αντανακλαστικά σημεία.
Το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε αλλά και κυκλοφόρησε μ.Χ. με αντικείμενο τη θεραπεία των ζωνών του σώματος, εκδόθηκε το 1532 από δύο διάσημους Ευρωπαίους γιατρούς της εποχής που ονομάζονταν Δρ. Ατάτις και Δρ. Αντάμους. 'Ενα άλλο βιβλίο πάνω στο ίδιο αντικείμενο δημοσιεύτηκε λίγο αργότερα, αυτήν τη φορά στο Λάιπσιγκ από κάποιον Δρ. Μπελ. Εκείνην την περίοδο, είναι γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι στην Κεντρική Ευρώπη, από τους πιο φτωχούς μέχρι τους πιο πλούσιους, ακόμα και τους βασιλείς, χρησιμοποιούσαν κάποια μορφή πιεσοθεραπείας.
Πιο πρόσφατες έρευνες αποκάλυψαν πως μερικές φυλές ερυθροδέρμων και κάποιες πρωτόγονες φυλές της Αφρικής χρησιμοποιούν επίσης κάποιες μορφές ρεφλεξολογίας.
Το 1843, τα αδέρφια Κιρλιάν ανακαλύπτουν ειδικές φωτογραφίες που δείχνουν τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία του σώματος και φυσικά και των πελμάτων και των χεριών. Είναι οι γνωστές φωτογραφίες Κιρλιάν.
Το 1913, ο Δρ. Φιτζέραλντ Γουίλιαμ - γιατρός χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος - βάζει ουσιαστικά τις βάσεις στη "θεραπεία των ζωνών" με τη μέθοδό του, που εφαρμόζει στους ασθενείς του κατά την διάρκεια των επεμβάσεων. Η μέθοδός του είχε μεγάλη επιτυχία και αναφέρεται πως η πιεσοθεραπεία του ήταν αποτελεσματική στο 65 με 75% των περιπτώσεων. Το έργο του δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από τον Δρ. 'Εντγουϊν Μπάουερς, έναν κριτικό ιατρικών συγγραμμάτων και συγγραφέα από τη Νέα Υόρκη. Είχε επισκεφθεί τον Δρ. Φιτζέραλντ και είχε μελετήσει μαζί του για αρκετό καιρό πριν παρουσιάσει στον Τύπο κάποια άρθρα γύρω από τη θεραπεία των ζωνών - στην ουσία, ο Δρ Μπάουερς ήταν εκείνος που ονόμασε έτσι τη μέθοδο.
Μερικοί άλλοι γιατροί έκαναν επιπλέον έρευνες πάνω στο αντικείμενο και προσέφεραν πολύτιμες συνεισφορές στην εξέλιξη της μεθόδου. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο Δρ. Τζορτζ Γουάϊτ και το ζεύγος Δρ. Τζων και Ελίζαμπεθ Ράιλεϊ. Ο Δρ. Ράιλεϊ έγραψε πολλά βιβλία πάνω στο θέμα και παρουσίασε για πρώτη φορά τη "μέθοδο του αγκιστριού". Ονομάστηκε έτσι επειδή σύμφωνα με αυτήν ο θεραπευτής λύγιζε τα δάκτυλά του σαν αγκίστρια πριν τα τοποθετήσει πάνω σε κάποιο σημείο του σώματος του ασθενή.
Μια άλλη πρωτοπόρος της Ρεφλεξολογίας είναι η Αμερικανίδα Γιούνις 'Ινγκραμ, η οποία αφού εκπαιδεύτηκε κοντά στον Δρ. Ράιλεϊ, δημιούργησε την δική της μέθοδο, τη "Μέθοδο Ρεφλεξολογικής Συμπίεσης 'Ινγκραμ". Τα δύο βιβλία της: "Ιστορίες που μπορούν να μας πουν τα πόδια" και "Ιστορίες που μας έχουν πει τα χέρια", έγιναν μόνιμα κείμενα αναφοράς για τους σπουδαστές της Ρεφλεξολογίας. Η μέθοδος της 'Ινγκραμ επικεντρωνόταν στα αντανακλαστικά σημεία των ποδιών. Τη μέθοδό της τη συνεχίζει ο ανηψιός της Ντούιτ Μπάιερς.
Και το 1960 περίπου, η Αγγλίδα Ντόριν Μπέιλυ, μαθήτευσε δίπλα στην Γιούνις 'Ινγκραμ στην Αμερική και επιστρέφοντας στη Μεγάλη Βρετανία, προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον με την επιμονή της όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και εκτός του ότι θεράπευε, δημιούργησε και μια Σχολή Ρεφλεξολογίας, οι διδασκαλίες της οποίας συνεχίζονται ακόμη. Είναι η Σχολή Ρεφλεξολογίας Μπέιλυ.
Η Αρχαία Ελληνική Ιστορία έχει να επιδείξει σπουδαίες φυσιογνωμίες που σχετίζονται με την συμπληρωματική θεραπευτική. Πρώτος σε αυτήν τη μακριά λίστα όπου θα αναφερθούμε ενδεικτικά είναι ο Ορφέας, ο οποίος αντιμετώπιζε τον ασθενή του με μουσικοθεραπεία, μάλαξη, αρωματοθεραπεία και άλλες φυσικές θεραπευτικές μεθόδους, όπως την ενεργειακή θεραπευτική ως Μύστης.
Ο Ασκληπιός, άλλη μέγιστη θεραπευτική μορφή που αναφέρεται στις "μυστήριες δυνάμεις του οργανισμού" και στον σημαντικότερο τρόπο θεραπείας που χρησιμοποιεί, τη μάλαξη, πάνω στην οποία ανακάλυψε και πολλές τεχνικές.
Στα πιο ονομαστά Ασκληπιεία της αρχαιότητας, όπως: Τρίκης, Τιθορέας, Κω, Ιερόν, Αμφιαρέων και Επιδαύρου, ανεβρέθησαν πίνακες στους οποίους αναγράφονται οι σημαντικότερες θεραπευτικές μέθοδοι, με σημαντικότερη τη μάλαξη. Επίσης αναφέρεται ότι οι θεραπευτές θα πρέπει να είναι δεξιοτέχνες.
Ο Ιπποκράτης αναφέρει "την φύση του όλου" του σώματος και την "αυτόματη ίαση". 'Αλλη ρήση είναι για τη μετάδοση από τα γερά μέρη στα υπόλοιπα μέρη.
Ο Αριστοτέλης αναφέρει τις ακούσιες και εκούσιες αντανακλαστικές κινήσεις και τις παραλληλίζει με το νόμο το Νεύτωνα, δράση-αντίδραση.
Ο Εμπεδοκλής αναφέρει για το συντονισμό και τη σχέση μεταξύ των πραγμάτων με ενεργειακούς παλμούς αγάπης και επικοινωνίας.
Ο Δημόκριτος επίσης αναφέρει για την ενότητα των πάντων, επομένως και την ορθότητα της ολιστικής αντιμετώπισης των ασθενών.
Οι ρίζες της Ρεφλεξολογίας ξεκινούν τουλάχιστον 5.000 χρόνια π.Χ., όταν οι Κινέζοι εξασκούσαν μια μορφή πιεσοθεραπείας με τα χέρια σε διάφορα μέρη του σώματος και στα πέλματα.
Από το 2.330 π.Χ. στην Ανκμαχόρ στη Σαχάρα, βρέθηκε πάπυρος σε τάφο ιατρών όπου εμφανίζεται η εφαρμογή Ρεφλεξολογίας από θεραπευτή. Φαίνεται δηλαδή να κρατά και να τρίβει ο θεραπευτής τα πέλματα και τα χέρια του ασθενούς μ' ένα συγκεκριμένο "ρεφλεξολογικό" τρόπο. Το 2.000 π.Χ. περίπου, ο αυτοκράτωρ της Κίνας Χουάνκτι Νέοι γράφει για την Ρεφλεξολογία σε βιβλίο του. Το 3.000 π.Χ. στην Αίγυπτο, στην Αραβία και στην Ινδία, έχουμε κάποια ντοκουμέντα από τάφους, σε τοιχογραφίες, με μάλαξη με συγκεκριμένο τρόπο στα πέλματα.
Στην Ευρώπη τώρα, από το 400 μ.Χ. μέχρι το 1.400 μ.Χ, κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, έχουμε μια περίοδο σκοταδισμού, με αποτέλεσμα την καταστροφή και την απόκρυψη στοιχείων γενικά, για όλες τις ειδικότητες.
Οι πειρατές φορούσαν σκουλαρίκια σε ορισμένα σημεία αντανακλαστικά του αυτιού, για να βρίσκονται σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Επίσης και τα δακτυλίδια που φορούσαν είχαν σκοπό το να πιέζουν συγκεκριμένα αντανακλαστικά σημεία.
Το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε αλλά και κυκλοφόρησε μ.Χ. με αντικείμενο τη θεραπεία των ζωνών του σώματος, εκδόθηκε το 1532 από δύο διάσημους Ευρωπαίους γιατρούς της εποχής που ονομάζονταν Δρ. Ατάτις και Δρ. Αντάμους. 'Ενα άλλο βιβλίο πάνω στο ίδιο αντικείμενο δημοσιεύτηκε λίγο αργότερα, αυτήν τη φορά στο Λάιπσιγκ από κάποιον Δρ. Μπελ. Εκείνην την περίοδο, είναι γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι στην Κεντρική Ευρώπη, από τους πιο φτωχούς μέχρι τους πιο πλούσιους, ακόμα και τους βασιλείς, χρησιμοποιούσαν κάποια μορφή πιεσοθεραπείας.
Πιο πρόσφατες έρευνες αποκάλυψαν πως μερικές φυλές ερυθροδέρμων και κάποιες πρωτόγονες φυλές της Αφρικής χρησιμοποιούν επίσης κάποιες μορφές ρεφλεξολογίας.
Το 1843, τα αδέρφια Κιρλιάν ανακαλύπτουν ειδικές φωτογραφίες που δείχνουν τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία του σώματος και φυσικά και των πελμάτων και των χεριών. Είναι οι γνωστές φωτογραφίες Κιρλιάν.
Το 1913, ο Δρ. Φιτζέραλντ Γουίλιαμ - γιατρός χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος - βάζει ουσιαστικά τις βάσεις στη "θεραπεία των ζωνών" με τη μέθοδό του, που εφαρμόζει στους ασθενείς του κατά την διάρκεια των επεμβάσεων. Η μέθοδός του είχε μεγάλη επιτυχία και αναφέρεται πως η πιεσοθεραπεία του ήταν αποτελεσματική στο 65 με 75% των περιπτώσεων. Το έργο του δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από τον Δρ. 'Εντγουϊν Μπάουερς, έναν κριτικό ιατρικών συγγραμμάτων και συγγραφέα από τη Νέα Υόρκη. Είχε επισκεφθεί τον Δρ. Φιτζέραλντ και είχε μελετήσει μαζί του για αρκετό καιρό πριν παρουσιάσει στον Τύπο κάποια άρθρα γύρω από τη θεραπεία των ζωνών - στην ουσία, ο Δρ Μπάουερς ήταν εκείνος που ονόμασε έτσι τη μέθοδο.
Μερικοί άλλοι γιατροί έκαναν επιπλέον έρευνες πάνω στο αντικείμενο και προσέφεραν πολύτιμες συνεισφορές στην εξέλιξη της μεθόδου. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο Δρ. Τζορτζ Γουάϊτ και το ζεύγος Δρ. Τζων και Ελίζαμπεθ Ράιλεϊ. Ο Δρ. Ράιλεϊ έγραψε πολλά βιβλία πάνω στο θέμα και παρουσίασε για πρώτη φορά τη "μέθοδο του αγκιστριού". Ονομάστηκε έτσι επειδή σύμφωνα με αυτήν ο θεραπευτής λύγιζε τα δάκτυλά του σαν αγκίστρια πριν τα τοποθετήσει πάνω σε κάποιο σημείο του σώματος του ασθενή.
Μια άλλη πρωτοπόρος της Ρεφλεξολογίας είναι η Αμερικανίδα Γιούνις 'Ινγκραμ, η οποία αφού εκπαιδεύτηκε κοντά στον Δρ. Ράιλεϊ, δημιούργησε την δική της μέθοδο, τη "Μέθοδο Ρεφλεξολογικής Συμπίεσης 'Ινγκραμ". Τα δύο βιβλία της: "Ιστορίες που μπορούν να μας πουν τα πόδια" και "Ιστορίες που μας έχουν πει τα χέρια", έγιναν μόνιμα κείμενα αναφοράς για τους σπουδαστές της Ρεφλεξολογίας. Η μέθοδος της 'Ινγκραμ επικεντρωνόταν στα αντανακλαστικά σημεία των ποδιών. Τη μέθοδό της τη συνεχίζει ο ανηψιός της Ντούιτ Μπάιερς.
Και το 1960 περίπου, η Αγγλίδα Ντόριν Μπέιλυ, μαθήτευσε δίπλα στην Γιούνις 'Ινγκραμ στην Αμερική και επιστρέφοντας στη Μεγάλη Βρετανία, προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον με την επιμονή της όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και εκτός του ότι θεράπευε, δημιούργησε και μια Σχολή Ρεφλεξολογίας, οι διδασκαλίες της οποίας συνεχίζονται ακόμη. Είναι η Σχολή Ρεφλεξολογίας Μπέιλυ.
Η Αρχαία Ελληνική Ιστορία έχει να επιδείξει σπουδαίες φυσιογνωμίες που σχετίζονται με την συμπληρωματική θεραπευτική. Πρώτος σε αυτήν τη μακριά λίστα όπου θα αναφερθούμε ενδεικτικά είναι ο Ορφέας, ο οποίος αντιμετώπιζε τον ασθενή του με μουσικοθεραπεία, μάλαξη, αρωματοθεραπεία και άλλες φυσικές θεραπευτικές μεθόδους, όπως την ενεργειακή θεραπευτική ως Μύστης.
Ο Ασκληπιός, άλλη μέγιστη θεραπευτική μορφή που αναφέρεται στις "μυστήριες δυνάμεις του οργανισμού" και στον σημαντικότερο τρόπο θεραπείας που χρησιμοποιεί, τη μάλαξη, πάνω στην οποία ανακάλυψε και πολλές τεχνικές.
Στα πιο ονομαστά Ασκληπιεία της αρχαιότητας, όπως: Τρίκης, Τιθορέας, Κω, Ιερόν, Αμφιαρέων και Επιδαύρου, ανεβρέθησαν πίνακες στους οποίους αναγράφονται οι σημαντικότερες θεραπευτικές μέθοδοι, με σημαντικότερη τη μάλαξη. Επίσης αναφέρεται ότι οι θεραπευτές θα πρέπει να είναι δεξιοτέχνες.
Ο Ιπποκράτης αναφέρει "την φύση του όλου" του σώματος και την "αυτόματη ίαση". 'Αλλη ρήση είναι για τη μετάδοση από τα γερά μέρη στα υπόλοιπα μέρη.
Ο Αριστοτέλης αναφέρει τις ακούσιες και εκούσιες αντανακλαστικές κινήσεις και τις παραλληλίζει με το νόμο το Νεύτωνα, δράση-αντίδραση.
Ο Εμπεδοκλής αναφέρει για το συντονισμό και τη σχέση μεταξύ των πραγμάτων με ενεργειακούς παλμούς αγάπης και επικοινωνίας.
Ο Δημόκριτος επίσης αναφέρει για την ενότητα των πάντων, επομένως και την ορθότητα της ολιστικής αντιμετώπισης των ασθενών.